Terwijl de temperatuur opliep tot boven de 33 graden, stapte ik vorige week in de auto op weg naar een groothandelsbedrijf voor een cursus aan een groep teamleiders. Dit keer was ik samen met mijn vaste trainingsacteur. Gezien de warmte vroeg ik mij af of het lastig zou worden om onze deelnemers te motiveren voor serieuze rollenspelen.
Maar die gedachte bleek volledig onterecht. Na de eerste gebruikelijke plankenkoorts, gingen deze deelnemers er vol voor. Wat maakte hen zo betrokken?
En tijdens deze bijeenkomst werd er tot op de laatste minuut geoefend met het laten vallen van een stilte in een gesprek en het leggen van oogcontact. De
deelnemers ontdekten hoe sterk de werking daarvan is omdat het de ander als het ware dwingt om na te denken en een oprecht antwoord te geven. En ze beseften
ook hoe goed hen dit kan helpen bij voor hen frustrerende situaties.
Het gaat dan over werkzaamheden, die alle medewerkers moeten doen, maar waar een aantal van hen geen zin in heeft. Wanneer je een paar keer per week steeds
dezelfde medewerkers hierop aan moet spreken wekt dat de nodige frustratie op.
Vroeger of later vervalt de medewerker weer in zijn oude patroon en begint het spel opnieuw. Bovendien is er een reële kans dat door de tussenkomst van de
bedrijfsleider het respect van de medewerker voor zijn teamleider juist afneemt.
Door de wijze waarop je als teamleider met je medewerker communiceert bouw je aan een dergelijke relatie. Daarvoor zul je zowel jezelf als de ander serieus
moeten nemen en écht contact moeten leggen. Dat kan door het stellen van een oprechte vraag, vervolgens oogcontact te maken en rustig te wachten op het
antwoord.
1. Stel één open vraag, oprecht en zonder oordeel en met slechts een kleine introductie. Bijvoorbeeld: ‘Het is de tweede keer deze
week dat ik je moet vragen om te vegen. Dat lijkt mij niet de bedoeling. Wat is er nodig voor jou om vanaf nu altijd uit jezelf te gaan vegen?”
2. Kijk de ander aan.
3. Geef de ander de tijd en wacht op een reactie.
4. Reageer daarna pas zelf: met respect, de ander in zijn waarde latend, maar ook zonder concessies te doen aan wat je van de ander verwacht.